Diety i żywienie. Zdrowe odżywianie. Czy ból brzucha po usunięciu macicy może się wiązać z odżywianiem? [Porada eksperta] 2016-07-11 16:23. Mam 59 lat, ponad pół roku temu przeszłam usunięcie macicy wraz z przydatkami, niestety w szpitalu złapałam bakterię i leżałam jeszcze przez miesiąc. Mam dalej bóle w podbrzuszu Amy Schumer poinformowała w mediach społecznościowych, że przeszła operację usunięcia macicy. Wszystko przez endometriozę – chorobę, z którą aktorka walczy od dawna. Włącz obsługę języka JavaScript, aby strona działała prawidłowo. Polki po menopauzie nie chodzą do ginekologa i coraz częściej umierają z powodu nowotworu trzonu macicy. W Polsce obserwuje się ostatnio wzrost liczby zgonów z powodu raka trzonu macicy w grupie powyżej 65. roku życia. (Fot. Shutterstock) Nowotwór trzonu macicy, nietrzymanie moczu, suchość pochwy i inne choroby, których ryzyko Mam 60 lat po menopauzie, USG TV wykazuje jajniki małe i bezpęcherzykowe od 10 ciu lat CA125 50 do 65 ,algorytm ROMA po menopauzie 25,7 lekarz zalecił usunięcie jajników i jajowodów, czy jest zasadność poddania się temu zabiegowi. Kobiety po usunięciu macicy po pierwsze są zdrowsze, po drugie są nadal w 100 % kobiece. Jestem właśnie po takiej operacji (miesiąc) ale zostały mi jajniki więc psychika w normie. Twojej żonie najbardziej na świecie jest teraz potrzebna Twoja Miłość! Dużo miłości! Ona jest teraz przerażona, zagubiona i potrzebuje oparcia. BARDZO!!! Kiedy usunięcie guzów jest konieczne? Wybór między operacją mięśniaków macicy a leczeniem farmakologicznym był jeszcze do niedawna możliwy. Jednak od 20 marca 2020 roku zostały wycofane z obrotu w Polsce leki, stosowane w celu zmniejszenia mięśniaków. Ginekolog Szpitala Św. Rodziny Joanna Bonarek-Sztaba namawia do badań cytologicznych nie tylko kobiety w wieku rozrodczym, ale również te po 60. roku życia. Według Krajowego Rejestru Nowotworów, najczęściej na raka szyjki macicy chorują Polki w wieku 50-60 lat, ale drugą najczęściej chorującą grupą są kobiety po 60. roku życia. 0YmL7. Z powodu nietrzymania moczu cierpi niemal co piąta kobieta przed 44 rokiem życia., a po ukończeniu 65 lat już blisko co trzecia. Dla wielu pacjentek problem nietrzymania moczu jest powodem do wstydu i ograniczenia kontaktów towarzyskich. Laserowe metody leczenia inkontynencji są wciąż nowością, ale istnieją już dowody na ich skuteczność. Szacuje się, że u ponad połowy kobiet nietrzymanie moczu ma charakter wysiłkowy – pojawia się podczas uprawiania sportu, kaszlu czy dźwigania ciężkich przedmiotów. Ten krępujący problem zdrowotny nierzadko zmusza panie do porzucenia ulubionych aktywności, w tym aktywności fizycznej. W przebiegu inkontynencji można stosować ćwiczenia mięśni Kegla czy biofeedback, jednak metody te nie zawsze są w pełni skuteczne. Jednym z nowych, obiecujących sposobów na poradzenie sobie z nietrzymaniem moczu jest laseroterapia. Czy laserowe leczenie nietrzymania moczu jest skuteczne? W laserowym leczeniu nietrzymania moczu wykorzystuje się laser Er-YAG. Poprzez oddziaływanie na struktury dna miednicy, pozwala on zwiększyć ich napięcie i tym samym zmniejszyć częstość przejawów nietrzymania moczu. Urządzenie pobudza syntezę kolagenu, czyli głównego składnika budującego mięśnie oraz ścięgna. Ponieważ z wiekiem ilość włókien kolagenowych ulega zmniejszeniu i słabnie zdolność do ich wytwarzania, naukowcy założyli, że laser może być obiecującą techniką w leczeniu tych dolegliwości. Pierwsze badanie na temat skuteczności leczenia nietrzymania moczu laserem u kobiet wykonali słoweńscy i chorwaccy lekarze. U kobiet o prawidłowej masie ciała już po jednym zabiegu zaobserwowano zmniejszenie dolegliwości o 67%. Działania niepożądane zabiegu były niewielkie i przemijające. Grupą kobiet, w których zabieg okazał się najmniej skuteczny, okazały się pacjentki po 60. roku życia, spośród których tylko 8% odczuło poprawę. Wyniki opublikowano w czasopiśmie Climacteric. Roczne obserwacje 175 kobiet poddanych temu zabiegowi wykazały, że najlepsze wyniki osiąga się w wysiłkowym nietrzymaniu moczu, natomiast technika nie jest odpowiednia do leczenia jego mieszanej postaci. Leczenie nietrzymania moczu laserem - skuteczność zabiegu Ulepszony program lasera „SMOOTH”, w którym tkanki ogrzewane są do niższych temperatur, ma na celu zwiększenie bezpieczeństwa laserowego leczenia nietrzymania moczu. Tkanki wnętrza pochwy osiągają wówczas temperaturę do 60 st. Celsjusza, co sprawia, że ryzyko oparzeń jest minimalne. Nieablacyjna technika okazała się nie tylko skuteczna, ale również bardzo komfortowa dla pacjentek: aż 95% badanych uznało zabieg za całkowicie bezbolesny. Skuteczność laserowego leczenia nietrzymania moczu była również wysoka - po miesiącu od zabiegu 10 na 31 kobiet całkowicie pozbyło się objawów inkontyntencji. Poprawa utrzymywała się do momentu zakończenia obserwacji, 6 miesięcy od zabiegu. Ciekawymi obserwacjami po nieablacyjnej metodzie leczenia nietrzymania moczu laserem podzielili się naukowcy z Chile. Ponad 1/3 pacjentek całkowicie uwolniła się od objawów, a 81,8% z tych, które były aktywne płciowo, podało, iż wzrosła ich satysfakcja z życia seksualnego. 2/3 kobiet było bardzo zadowolonych z wyników zabiegu, a jego jedyną wadą okazał się niewielki ból, związany z działaniem lasera. Laserowe leczenie nietrzymania moczu a menopauza Dopochwowy laser erbowy jest stosowany również jako metoda zmniejszająca objawy związane z menopauzą. Po zabiegach zmniejsza się suchość pochwy, co bywa powodem pogorszenia jakości współżycia. Chociaż do osiągnięcia efektów zwykle potrzebnych jest kilka zabiegów, tylko 3% pacjentek rezygnuje z tego rodzaju terapii ze względu na jego skutki uboczne. Laser wydaje się więc kompleksowym rozwiązaniem problemów towarzyszących menopauzie i może dzięki temu poprawić jakość życia Andrzej Kuszka, Marianne Gamper, Claudia B Walser, Jacek Kociszewski, Volker Viereck, "Erbium:YAG laser treatment of female stress urinary incontinence: midterm data" ( Fistonić N. et al., "First assessment of short-term efficacy of Er: YAG laser treatment on stress urinary incontinence in women: prospective cohort study", 2015 Mięśniaki macicy są łagodnymi nowotworami, które powstają z mięśniówki macicy. Ich wzrost jest pobudzany przez żeńskie hormony płciowe. Polskie Towarzystwo Ginekologiczne podaje, że są to najczęstsze chorobowe zmiany narządu rodnego u kobiet w wieku rozrodczym oraz najczęstsza przyczyna operacji ginekologicznych. Na podstawie badań epidemiologicznych eksperci PTG szacują, że mięśniaki występują u 20–40 proc. kobiet miesiączkujących, przeważnie u pań w wieku 30–50 lat. Nie udało się dotąd poznać dobrze czynników predysponujących do rozwoju tych łagodnych guzów. Wiadomo jednak, że częściej występują one u kobiet, które nie rodziły dzieci, są otyłe, a także u pań, których bliskie krewne miały mięśniaki (wpływ czynników genetycznych). Bóle, niepłodność i... strach – Mięśniaki nie muszą dawać żadnych dolegliwości. I jeżeli są bezobjawowe, diagnozuje się je często przypadkowo w badaniu klinicznym lub ultrasonograficznym – mówi prof. dr hab. n. med. Bronisława Pietrzak z Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Jednak u części pacjentek mięśniakom towarzyszą symptomy, które znacznie obniżają jakość życia. U jednej trzeciej, a nawet u połowy kobiet z mięśniakami występują zarówno bardzo obfite krwawienia miesiączkowe, jak i pozamiesiączkowe, które mogą być przyczyną niedoborów żelaza, niedokrwistości i osłabienia. Może też dochodzić do krwawień do jamy otrzewnowej. Aż 30 proc. kobiet z mięśniakami odczuwa z ich powodu bóle o różnym nasileniu, również podczas miesiączki. Innym przykrym objawem może być ucisk na sąsiadujące narządy. Przeważnie dotyczy to pęcherza moczowego, co może nawet powodować nietrzymanie moczu lub trudności z jego oddawaniem. Rzadziej mięśniaki uciskają na jelita, czego konsekwencją mogą być okresowe zaparcia, niedrożność jelit, bóle krzyża. Mięśniaki macicy, nawet jeśli nie dają objawów, są także istotną przyczyną zaburzeń płodności. Według ginekologa i położnika dr. Jacka Tulimowskiego zależnie od rozmiarów i umiejscowienia w macicy guzy te mogą utrudniać proces zapłodnienia – gdy mięśniak blokuje ujście jajowodu, zagnieżdżenie się zarodka w ścianie macicy, a także donoszenie ciąży. Przeważnie mogą one być przyczyną poronień lub porodów przedwczesnych. Mięśniaki mogą bowiem powodować nieprawidłowe skurcze macicy i w ten sposób wywołać przedwczesną akcję porodową. Mogą też prowadzić do krwawień w ciąży, do przedwczesnego pęknięcia błon płodowych czy oddzielenia się łożyska, a nawet – gdy mają duże rozmiary lub występują bardzo licznie – do ograniczenia wzrostu płodu. – Dane epidemiologiczne wskazują, że występowanie mięśniaków stwierdza się u 27 proc. niepłodnych kobiet, a u 10–30 proc. ciężarnych z mięśniakami macicy dochodzi do powikłań – podkreśla dr Tulimowski. Specjalista mówi też, że ponieważ współczesne kobiety coraz częściej odkładają macierzyństwo na później, liczba powikłań ciąży związanych z mięśniakami będzie rosła. Jest to bowiem głównie problem zdrowotny pań po 30. roku życia. Kobiety, które straciły dziecko z powodu mięśniaków, często obawiają się, czy uda im się jeszcze zostać mamą. – Choć mięśniaki macicy są zmianami łagodnymi, niezagrażającymi życiu, to stanowią ogromny problem, szczególnie dla kobiety, która jeszcze planuje macierzyństwo – mówi Alina Pulcer, prezes stowarzyszenia kobiet z problemami onkologiczno-ginekologicznymi Magnolia. Obecnie nasze stowarzyszenie opiekuje się pacjentką, która wcześniej miała poronienie z powodu mięśniaków, przeszła zabieg ich usunięcia, a obecnie spodziewa się dziecka. Towarzyszą jej ogromne obawy i strach, czy wszystko przebiegnie prawidłowo, czy donosi ciążę i urodzi zdrowe dziecko. Dr Tulimowski podkreśla, że mięśniaki macicy niezwykle rzadko mogą przekształcić się w nowotwór złośliwy zaliczany do mięsaków. Dotyczy to przypadków, w których mięśniak rośnie bardzo szybko i w ciągu sześciu miesięcy powiększy się od 50 do 100 proc. – Są to naprawdę bardzo rzadkie sytuacje, dlatego nie wolno straszyć pacjentek z mięśniakami nowotworem złośliwym – zaznacza. Zabieg może być konieczny W leczeniu mięśniaków macicy stosuje się przede wszystkim mniej lub bardziej inwazyjne operacje (włącznie z histerektomią, tj. usunięciem macicy), a także leki, które mają przede wszystkim zmniejszyć mięśniaki i przygotować pacjentkę do mniej inwazyjnego zabiegu. Terapię dobiera się na podstawie umiejscowienia mięśniaków, ich liczby i rozmiarów, objawów, jakie dają, planów macierzyńskich kobiety. – W ostatnich latach kładzie się duży nacisk na preferencje pacjentek, na to na przykład, czy chcą zachować macicę. Wówczas – jeżeli tylko jest taka możliwość – usuwa się same mięśniaki – wyjaśnia prof. Pietrzak. Mięśniaki wymagają leczenia operacyjnego wówczas, gdy dają silne objawy bólowe, obfite krwawienia prowadzące do niedokrwistości z niedoboru żelaza, gdy z powodu ucisku na narządy sąsiednie pacjentka ma kłopoty z wypróżnianiem, z nietrzymaniem moczu, gdy mięśniaki mają duże rozmiary, są bardzo liczne lub szybko rosną. – Jeśli nie uzyskujemy poprawy za pomocą innych metod terapii, jak uzupełnianie żelaza, leczenie farmakologiczne, to powinno się wykonać operację – zaznacza dr Tulimowski. Według niego wskazaniem do operacji jest także sytuacja, w której z użyciem dostępnych metod diagnostyki nie można wykluczyć guza jajnika. Operacyjne leczenie mięśniaków stosuje się również u kobiet, u których guzy te mogą być prawdopodobną przyczyną problemów z zajściem w ciążę. Histerektomię, czyli usunięcie macicy, stosuje się przede wszystkim u kobiet, które nie planują już urodzić dziecka, a objawy związane z obecnością mięśniaków bardzo utrudniają im życie. W Polsce jest to nadal jedną z najczęściej stosowanych metod leczenia mięśniaków. – Większość pacjentek chce jednak zachować macicę, która jest traktowana jako atrybut kobiecości. Wówczas – jeśli to możliwe – stosuje się leczenie zachowawcze. Trzeba jednak pamiętać, że po takim leczeniu w 30–40 proc. przypadków choroba nawraca – zaznacza dr Tulimowski. Dzięki rozwojowi technik operacyjnych, obecnie można stosować coraz mniej inwazyjne metody usuwania mięśniaków, w stosunku do tradycyjnej operacji z otwarciem jamy brzusznej, tj. laparotomii. Jest to na przykład miomektomia laparoskopowa, czyli laparoskopowe usuwanie mięśniaków macicy. Stosuje się ją w przypadku mięśniaków o średnicy do 7 cm. Innym przykładem mało inwazyjnego zabiegu jest histeroskopia, czyli zabieg wykonywany za pomocą wziernika. Jest wykorzystywana do wyłuszczania mięśniaków umiejscowionych pod błoną śluzową macicy. – Każda operacja w obrębie macicy niesie ze sobą pewne ryzyko powikłań, które mogą obniżyć przyszłe szanse kobiety na zajście w ciążę. Dlatego im mniej inwazyjną metodę możemy zastosować, tym lepiej – tłumaczy prof. Pietrzak. W ostatnim czasie coraz większą popularność zyskują metody zabiegowe, jak mioliza, która do niszczenia mięśniaków wykorzystuje prąd elektryczny, kriomioliza, która polega na schładzaniu ich do bardzo niskiej temperatury (minus 180 st. C) oraz, nierefundowana w Polsce, tzw. termoablacja ultradźwiękowa. Dwie pierwsze metody są przeznaczone dla kobiet z mięśniakami o średnicy do 10 cm, trzecia – dla pań z mięśniakami o większych rozmiarach. ...ale czasem można go uniknąć Dr Tulimowski zaznacza, że część kobiet z mięśniakami macicy może odnieść duże korzyści z zastosowania farmakoterapii. Jeszcze do niedawna w farmakoterapii mięśniaków stosowano przede wszystkim tzw. analogi gonadoliberyny (analogi GnRH) podawane podskórnie. Powodują one zmniejszenie rozmiarów mięśniaków, ale jednocześnie wywołują objawy przedwczesnej menopauzy, takie jak uderzenia gorąca, problemy ze snem, demineralizacja kości, zaburzenia metaboliczne. W 2012 r. Komisja Europejska dopuściła do stosowania we wszystkich krajach UE nowy doustny lek – octan uliprystalu – do stosowania przed operacją u pań w wieku rozrodczym, z mięśniakami macicy, które dają umiarkowane lub ciężkie dolegliwości. Lek należy do tzw. selektywnych modulatorów receptora progesteronowego. Badania ostatnich lat dowiodły bowiem, że progesteron odgrywa istotną rolę w rozwoju mięśniaków macicy. Już w 2012 r. eksperci PTG wydali stanowisko na temat stosowania octanu uliprystalu u pacjentek z tymi łagodnymi guzami. Zwracają w nim uwagę, że rejestracja leku stanowi „ogromny postęp", gdyż daje on efekt terapeutyczny podobny do analogów GnRH, a jednocześnie powoduje znacznie mniej działań niepożądanych. Czas leczenia, który wystarczy do osiągnięcia efektów, wynosi trzy miesiące. W badaniach klinicznych leku u co najmniej 90 proc. pacjentek doszło do zahamowania obfitych krwawień. Obserwowano to już po około siedmiu dniach. Po 13 tygodniach terapii objętość guzów zmniejszała się średnio o 36 proc. lub 42 proc., zależnie od dawki leku. Leczenie farmakologiczne ma na celu głównie zmniejszenie rozmiarów mięśniaków i przygotowanie pacjentki do mniej inwazyjnej operacji. W większości przypadków po odstawieniu leczenia mięśniaki odrastają. – Część pacjentek otrzymująca ten lek może jednak dotrwać do menopauzy bez konieczności poddawania się operacji. Po menopauzie spada bowiem poziom hormonów płciowych w organizmie kobiety, a wzrost mięśniaków zostaje zahamowany – tłumaczy dr Tulimowski. – Standardy leczenia mięśniaków macicy w Polsce wciąż nie dorównują standardom panującym w krajach Unii Europejskiej. My chcemy to zmienić. Chcemy, by polskie pacjentki z mięśniakami były leczone tak jak inne Europejki – podsumowuje Alina Pulcer. Umowny próg starości osiąga w Polsce coraz większa liczba kobiet. W ginekologii można wyodrębnić schorzenia i stany związane z procesem starzenia i rozwijające się na jego tle. Problem stanowi leczenie w tym okresie, gerohigiena i rehabilitacja. Należy więc zwrócić szczególną uwagę na opiekę ginekologiczną, co jest zadaniem geriatrii ginekologicznej – nauki o chorobach wieku starczego i ich leczeniu. Prof. Ewa Dmoch-Gajzlerska Zakład Dydaktyki Ginekologiczno-Położniczej WUM Proces starzenia W okresie postmenopauzalnym w organizmie kobiety dochodzi do szeregu zmian zanikowych związanych z wygaśnięciem czynności hormonalnej jajników. Dotyczą one przede wszystkim narządu płciowego i gruczołów sutkowych. Zasadniczymi cechami starzenia jest zmniejszenie się masy czynnych metabolicznie tkanek oraz zmiany strukturalne i czynnościowe pozostałej masy tkankowej. Procesy te przebiegają odmiennie, w zależności od indywidualnych cech oraz od różnej charakterystyki tkankowej, którą pod tym względem można podzielić na tkanki bradytroficzne o wolniejszym procesie starzenia i tachytroficzne o szybszym procesie starzenia. Zależne jest to również od oddziaływania czynników neurohormonalnych i środowiska otaczającego. Proces starzenia się jest związany głównie z tkanką mezenchymalną na skutek utraty wody, elastyczności, transmineralizacji oraz zmiany komponenty białkowej struktur włóknistych – kolagenu i elastyny. Dochodzi także do zmian strukturalnych elementów komórkowych tej tkanki, a szczególnie zmian w naczyniach krwionośnych, polegających na odkładaniu się w ich warstwie wewnętrznej lipo- i glikoproteidów oraz gromadzeniu się złogów wapnia. Na skutek obrzmienia śródbłonka naczyniowego dochodzi do utrudnienia przepływu krwi i odżywiania tkanek. We włóknach nerwowych opatrzonych otoczką dochodzi do zmian degeneracyjnych osłonki rdzennej. Czynność gruczołów dokrewnych jest szczególnie związana z układem nerwowym, a zwłaszcza podwzgórzem, które poprzez szereg hormonów uwalniania (releasing hormones) dostających się do układu wrotnego przysadki uwalnia z jej części gruczołowej odpowiednie hormony tropowe. Dlatego też prawidłowy stan i działanie podwzgórza w wieku pomenopauzalnym ma duże znaczenie dla całego układu hormonalnego i sprzężenia zwrotnego. Podobnie podwzgórze jest jednym z ośrodków układu autonomicznego regulującego ciepłotę ciała, popęd płciowy, łaknienie i pragnienie, a także bierze udział w regulacji snu i powstawaniu stanów emocjonalnych. Menopauza: zmiany w układzie rozrodczym kobiety Jajniki W jajniku dochodzi w okresie pomenopauzalnym do całkowitego zaniku wszystkich specyficznych struktur gruczołu. Ciężar obu jajników powyżej 60. roku życia wynosi około 4,0 g w porównaniu do 11,3 g u kobiety młodej. Warstwa korowa ulega przerośnięciu tkanką łączną i ścieńczeniu. W naczyniach występują zmiany zwyrodnieniowe, równocześnie obserwuje się rozrost zrębu jajnika, który wytwarza głównie androgeny. W późnej starości jajniki ulegają całkowitej inwolucji, stanowiąc małe, twarde, listeczkowate twory z głębokimi rowkami. Poziom estrogenów w moczu obniża się poniżej 10 mikrogramów na 24 godziny wobec 30-50 mikrogramów/24 godz. w okresie dojrzałości płciowej. Srom, pochwa i macica Na sromie na skutek zmian zanikowych kurczą się i zmniejszają wargi sromowe mniejsze, spłaszcza się wzgórek łonowy, tracą swoje napięcie wargi sromowe większe. Wejście do pochwy staje się coraz węższe, a błona śluzowa przedsionka jest sucha, cienka i blada. Zmiany te utrudniają utrzymywanie stosunków płciowych. Również nabłonek pochwy na skutek braku estrogenów cieńczeje, ściany pochwy ulegają wygładzeniu, zanikają sklepienia i często dochodzi do zwężenia w 1/3 górnej pochwy (kraurosis vaginae), co również przyczynia się do utrudnienia współżycia płciowego. Zmienia się pH wydzieliny z pochwy – z kwaśnego na obojętny lub zasadowy. Na skutek zniknięcia z nabłonka glikogenu zmienia się mikroflora pochwy. Zanikają pałeczki kwasu mlekowego, a pojawia się flora bakteryjna mieszana, z pałeczką okrężnicy na czele. Część pochwowa ulega znacznemu skróceniu, kanał szyjki zaś zwężeniu, a jego ujście staje się punkcikowate, niekiedy całkowicie zarośnięte, co wobec istnienia innych stanów patologicznych macicy prowadzić może do szeregu poważnych powikłań. Macica również ulega zanikowi. Jej ciężar z około 58 g w wieku 40 lat zmniejsza się do 37,8 g około 70. roku życia. Błona śluzowa macicy w tym okresie cieńczeje, zanika warstwa podstawowa, nabłonek staje się niski, sześcienny, a gruczoły śluzowe wąskie i krótkie, z małą ilością wydzieliny. Zanika również podścielisko błony śluzowej. Przymacicza boczne i więzadła krzyżowo-maciczne ulegają skróceniu i zwiotczeniu, co daje w następstwie spłycenie sklepień pochwy. W jajowodach po obniżeniu estrogenów następuje spłaszczenie nabłonka, zanik rzęsek i często zarośnięcie ich światła. Opieka ginekologiczna Zbieranie wywiadów i badanie w okresie pomenopauzalnym wymaga wiele cierpliwości, taktu, życzliwości i szacunku dla kobiety, która bardzo często jest już osamotniona i pozbawiona właściwej i należytej opieki ze strony dzieci i rodziny. Przy badaniu ginekologicznym należy pamiętać, że pochwa w tym okresie ulega zwężeniu, sklepienia są zanikłe, a ściany tak ścieńczałe i nieelastyczne, że mogą ulec rozerwaniu nawet przez nieco tylko silniejszy ucisk badających palców. Przy oględzinach zewnętrznych należy zwrócić uwagę na stan ujścia cewki moczowej. Przy badaniu wewnętrznym należy pamiętać, że macica w tym okresie jest zanikła, podobnie jak jajniki. W przypadku stwierdzenia zmian podejrzanych o proces nowotworowy obowiązuje pobranie wycinka. Jeżeli przeprowadza się test hormonalny (próba Meigsa) mający wykazać stopień reaktywności ściany pochwy na podawanie estrogenów, to zarówno przed, jak i po teście należy pobrać wymaz cytohormonalny. Najczęstsze dolegliwości i schorzenia Do najczęstszych dolegliwości i schorzeń okresu pomenopauzalnego należą: 1) zmiany na sromie (marskość i rogowacenie białe); 2) starcze zapalenie błony śluzowej macicy; 3) cukrzycowe zapalenie sromu; 4) idiopatyczny świąd sromu (neurodermatitis); 5) zanikowe zapalenie pochwy; 6) wypadanie macicy i pochwy; 7) nietrzymanie moczu; 8) osteoporoza. Podsumowanie Badania wśród kobiet po menopauzie przeprowadzone przez Zakład Dydaktyki Ginekologiczno-Położniczej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego (Ewa Dmoch-Gajzlerska, Maria Rabiej), a dotyczące badań profilaktycznych, wykazały, że: 1) Wszystkie kobiety w okresie postmenopauzalnym uznają zasadność badań profilaktycznych. 2) 25% kobiet nie zna zasad wykonywania samobadania piersi. 3) Krwawienie po menopauzie jest objawem zawsze zmuszającym do konsultacji z lekarzem ginekologiem. 4) Nietrzymanie moczu jest objawem ukrywanym przez kobiety. Na podstawie posiadanych danych i obecnej wiedzy możemy stwierdzić, że istnieje potrzeba głębszego holistycznego podejścia do całej populacji kobiet w okresie pomenopauzalnym. Podziel się Ponad 90% kobiet oceniło swoją wiedzę w zakresie stosowanej metody antykoncepcji jako dobrą lub bardzo dobrą – wynika z badania opinii zainicjowanego... czytaj dalej Czym są POLIPY? Polipy to zazwyczaj łagodne, nienowotworowe zmiany. Niektóre systematycznie się rozrastają, inne powstają i po pewnym czasie znikają. Jednak nie wolno ich lekceważyć, ponieważ niektóre rodzaje polipów mają skłonność do złośliwienia. Są dwa podstawowe rodzaje polipów - uszypułowane i nieuszypułowane. Polip uszypułowany można porównać do guzika na nóżce i ten rodzaj zmian najczęściej występuje. Polip bez szypuły to guzowata narośl na powierzchni błony śluzowej. Oba rodzaje polipów mogą rozwinąć się w niemal każdym miejscu naszego ciała. Najczęściej jednak pojawiają się na błonie śluzowej nosa, przełyku, w zatokach szczękowych, na strunach głosowych, w krtani, niekiedy w uchu. Kolonizują również jelito grube oraz u kobiet macicę i szyjkę macicy. Rzadziej rozwijają się w żołądku i jelicie cienkim. Niektóre osoby dziedziczą skłonność do tworzenia się polipów. Ich występowanie jest wtedy związane z chorobami, które określa się jako rodzinną polipowatość gruczolakowatą. Mnogie polipy (często ponad 100) pojawiają się w jelicie grubym i – jeśli nie są leczone – zwykle po 20 latach przekształcają się w zmiany nowotworowe jelita grubego. U podłoża powstawania polipów mogą leżeć również zaburzenia rozwojowe, które są następstwem chorób uwarunkowanych genetycznie, np. zespołu Gorlina – rzadkiej genetycznie uwarunkowanej choroby układu wydzielania wewnętrznego. Osoby rodzinnie obarczone skłonnością do występowania polipów powinny być pod szczególną opieką gastrologa. Niekiedy wystarcza usunięcie samych polipów z jelita. Innym razem konieczne jest usunięcie narządu, w którym powstały. Na szczęście są to sytuacje dość rzadkie, a większość polipów ma łagodną postać. POLIPY: w nosie i w krtani Osoby, które mają polipy stale mają katar i niedrożny (zatkany) nos, co utrudnia swobodne oddychanie oraz odróżnianie zapachów. Niektóre osoby mogą całkowicie utracić węch. Zdarza się także, że z powodu polipów dochodzi do zmiany barwy głosu. Jest on mało dźwięczny i niski. Polipy nosa rozwijają się często u osób cierpiących z powodu astmy oskrzelowej lub nadwrażliwości na salicylany (kwas acetylosalicylowy). Zazwyczaj są usytuowane przy ujściu zatok do nosa i w miarę rozrastania się prowadzą do deformacji nosa. Nie ma skutecznego sposobu farmakologicznego leczenia polipów nosa. Trzeba je usunąć operacyjnie. Zwykle robi się to przy użyciu endoskopu. To polipektomia endoskopowa. Na polipy krtani najczęściej narażone są osoby pracujące głosem – śpiewacy, nauczyciele oraz nałogowi palacze tytoniu. Polipy umiejscowione w krtani mogą być powodem duszności oraz nie mijającej chrypy. Niezależnie od rodzaju i wielkości polipów znajdujących się w krtani wszystkie należy usunąć chirurgicznie, ponieważ mają tendencję do złośliwienia. Zabieg przeprowadza się endoskopowo. Polipy: żołądka i jelit Często polipy żołądka i jelit nie dają żadnych dolegliwości, chociaż bywa też, że są przyczyną krwawienia z odbytu. Ale objawem nie charakterystycznym mogą by ichć także bóle i kurcze w dole brzucha. Kobiety porównują je do bólu występującego przed miesiączką, a panowie do tych odczuwanych przy zapaleniu pęcherza. Polipy w jelicie grubym wykrywa się przypadkowo przy radiologicznym badaniu przewodu pokarmowego, ale zwykle podczas kolonoskopii. Ponieważ polipy w jelicie grubym dość łatwo ulegają zezłośliwieniu, należy je usunąć. Jeśli nie są zbyt duże można to zrobić w czasie kolonoskopii. Większe muszą być usuwane chirurgicznie. Usunięte z jelita polipy zawsze poddaje się badaniom histopatologicznym, aby wiedzieć czy nie zawierały komórek nowotworowych. Osoba, która miała usunięte polipy z jelita grubego powinna co 2-3 lata wykonywać kolonoskopię i przestrzegać diety – unikać konserwantów, wybierać produkty bogate w błonnik, pić dużo wody oraz ograniczyć spożycie czerwonego mięsa. Polipy w żołądku znajdowane są podczas gastroskopii zarówno u kobiet, jak i mężczyzn po 60. roku życia. Rzadko są przyczyną krwawień z przewodu pokarmowego, wymiotów czy bólu brzucha. Rozwijają się u osób, które unikają warzyw, owoców i jedzą tłusto. Polipom towarzyszą zmiany zapalne, choroba wrzodowa żołądka oraz zakażenie bakterią Helicobacter pylori. Usuwa się chirurgicznie, bo mają skłonność do przekształcenia się w nowotwory. W jelicie cienkim rozwijają się dwa typy polipów – drzewkowe i cewkowe. Z tych pierwszych może się rozwinąć rak. Polipy jelita cienkiego często współistnieją z rakiem jelita grubego. Objawem choroby są krwawienia z przewodu pokarmowego oraz ból spowodowany niedrożnością jelita. Polipy wzrastające w dwunastnicy, blokują odpływ żółci z dróg żółciowych, co prowadzi do żółtaczki. Usuwa się je chirurgicznie. POLIPY: zagrożenie dla kobiet Polipy rozwijające się w narządach rodnych kobiety to nie to samo, co mięśniaki. Zwykle są pojedyncze i mają wielkość wiśni. Sprzyjają im zaburzenia hormonalne, a głównie nadmiar estrogenów. Duże znaczenie ma ich usytuowanie, ponieważ od tego zależy rodzaj kuracji. Są dwa typy kobiecych polipów. W szyjce macicy rozwijają się tzw. polipy szyjkowe, które można wykryć podczas badania ginekologicznego. Polipy rozwijające się wewnątrz macicy to polipy endometrialne. Częściej mają je panie w okresie menopauzy. Można je wykryć tylko podczas USG przezpochwowego. Większość polipów nie daje żadnych dolegliwości. Gdy rozrosną się występuje plamienie i krwawie między miesiączkami, krwawienia po stosunku, a także przedłużające się miesiączki. Polipy często utrudniają zajście w ciążę lub są powodem poronień. Leczenie polipów macicy rozpoczyna się od kilkumiesięcznej kuracji hormonalnej. Jeżeli nie da ona dobrych rezultatów, lekarz może zaproponować wyłyżeczkowanie lub bardziej nowoczesny zabieg histeroskopię. Łyżeczkowanie wykonuje się w znieczuleniu ogólnym, a uzyskany materiał bada się na obecność komórek nowotworowych. Po zabiegu trzeba leżeć i przez kilka dni oszczędzać się. Histeroskopia pozwala usunąć polipy zaraz po badaniu diagnostycznym. Jeżeli polipy zawierają komórki nowotworowe, konieczna jest histerektomia, czyli usunięcie macicy. Mam 38 trzy miesiące temu miałam usunięty trzon zostaly wraz z szyjka sie jak bedzie wygladalo moje dalsze za jajniki moga szwankowac po usunieciu macicy a wiadomo ze chcialabym je zachowac jak badania powinnam wykonywac i jak czesto?Jak dlugo same jajniki moga funkcjonowac?czy grozi mi przedwczesna menopauza? po tym zabiegu czuje sie zle psychicznie kiedy to minie?Z góry dziekuję KOBIETA, 38 LAT ponad rok temu Ginekologia Macica Co to są mięśnie dna miednicy? Mało kto z nas zastanawia się, nad funkcjonowaniem swojego organizmu. Dlaczego działa on tak, a nie inaczej? Warto jednak wiedzieć jak jak on pracuje. Obejrzyj film i dowiedz się więcej na temat mięśni dna macicy. Dr n. med. Bogdan Ostrowski Ginekolog, Boguchwała 84 poziom zaufania Usunięcie trzonu macicy nie ma istotnego wpływu na dalsze funkcjonowanie jajników,jedynie nieznacznie może dość do wcześniejszego wygaśnięcia ich pojawieniu się subiektywnych objawów klimakterycznych należy wykonać badania hormonalne 0 redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Operacja usunięcia dużego mięśniaka z trzonem macicy – odpowiada Mgr Małgorzata Oktawiec Menopauza a usunięcie trzonu macicy – odpowiada Lek. Jarosław Maj Jak długo pracują jajniki po usunięciu trzonu macicy bez jajników? – odpowiada Magdalena StusiĹska Miesiączka po operacji usunięcia szyjki macicy i macicy – odpowiada Lek. Jarosław Maj Jak postępować po usunięciu trzonu macicy? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Czy to mogą być jakieś komplikacje po usunięciu macicy? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Menopauza po usunięciu trzonu macicy – odpowiada Lek. Małgorzata Horbaczewska Czy po usunięciu trzonu macicy bez jajników trzeba brać hormony? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Usunięcie trzonu macicy a przyjmowanie hormonów – odpowiada Dr n. med. Bogdan Ostrowski Trzon macicy a jego nadszyjkowe usunięcie – odpowiada Lek. Rafał Gryszkiewicz artykuły Pierwsze objawy raka trzonu macicy #ZdrowaPolka Rak trzonu macicy jest czwartym wśród nowotworów z Czy objawy wypadowe przeszkadzają kobietom w życiu zawodowym? (WIDEO) Wpływ menopauzy na życie zawodowe Objawy wypadowe Przedwczesna menopauza. Gdy mając 30 lat przekwitasz Menopauza to trudny czas dla kobiet. Zmiany w ciel

usunięcie macicy po 60 roku życia